Pęcherz nadreaktywny (OAB – overactive bladder) to przypadłość, która dotyka około 49 milionów osób w całej Europie – niezależnie od wieku czy płci. Zaburzenia te powodują nie tylko ogromny dyskomfort, ale także poczucie wstydu i zażenowania, dlatego nierzadko chorzy nie zwracają się po pomoc do lekarza. To błąd. Nieleczony zespół pęcherza nadreaktywnego wpływa na Padaczka na tle nerwowym może wystąpić w formie psychogennych napadów rzekomopadaczkowych, które przypominają klasyczne napady drgawek toniczno-klonicznych, jednak czynność mózgu nie jest wówczas zaburzona, nie obserwuje się dodatkowych wyładowań neuronalnych. Przyczyną są zaburzenia psychiczne pacjenta, który symuluje napad Najczęstsze tiki nerwowe u dzieci: mruganie oczami, pociąganie nosem, zgrzytanie zębami. Tiki nerwowe pojawiają się u dzieci podczas wykonywania codziennych czynności: oglądania telewizji, gry na komputerze. Znikają w trakcie snu, a także angażującego zajęcia, np. rzeźbienia, rysowania. Zazwyczaj tiki nerwowe u dzieci znikają W Polsce zacina się ponad 400 tysięcy osób, a na świecie około 45 milionów dorosłych i 180 milionów dzieci. - Jąkanie nie jest na liście chorób. Mamy więc kłopoty z refundacją sprzętu rehabilitacyjnego czy z zasiłkami pielęgnacyjnymi na dzieci - wyjaśnia Andrzej Wójtowicz, prezes Polskiego Związku Jąkających się. Od listopada 2013 r. pracuję w Centrum Diagnostyczno-Rehabilitacyjnym "Promyk Słońca" we Wrocławiu. Zajmuję się profilaktyką logopedyczną, wczesnym wspomaganiem rozwoju mowy u dzieci, korektą wad wymowy oraz terapią zaburzeń mowy na tle autyzmu i zespołu Downa. Wyświetl mój pełny profil Są wśród nich zarówno dzieci, jak i dorośli. Bernadeta Dziekan-Standowicz dzięki znakomitym nowatorskim metodom w trakcie dwutygodniowego pobytu wypracowuje indywidualną terapię pozbycia się jąkania. Dla wielu pacjentów jąkanie stało się życiowym problemem, który prześladował ich we wszystkich sytuacjach w pracy, w szkole, na Zdarza się, że u dzieci występuje jąkanie rozwojowe, które pojawia się po 3. roku życia, a zanika w okolicach 5. lub 6. roku życia samoistnie lub z pomocą logopedy. Jąkanie wczesnodziecięce może być więc charakterystyczne dla pewnego etapu rozwoju, jednak jąkanie się u dorosłych stanowi zwykle problem natury genetycznej lub Jąkanie u dzieci na tle nerwowym . Najdłużej leczy się jąkanie na tle nerwowym. W tym przypadku konieczna jest psychoterapia. To zaburzenie swobodnego wypowiadania ma przyczynę w długotrwałych lękach dziecięcych. Dojście do przyczyny nerwicy, która powoduje jąkanie, czasami trwa długo, ale jąkanie jest wyleczalne. Pęcherz neurogenny jest oznaką uszkodzenia dróg nerwowych, które odpowiadają za prawidłowe oddawanie moczu. Objawy choroby to: popuszczanie moczu, wyciek moczu, parcie na mocz, trudności z całkowitym wypróżnieniem. Leczenie to zapobieganie zakażeniom i nietrzymaniu moczu. Fotolia. 4.5. 486. Mój 6-letni syn od 3 miesięcy ma problem z częstym oddawaniem moczu, szczególnie rano. 2 tygodnie było ok, a teraz znowu to samo. Było robione badanie moczu, nawet parę razy, usg również, wszystko z badaniami ok, teraz czekamy na wyniki posiewu. Lekarz podejrzewa, że to na tle nerwowym. Mam zamiar pójść jeszcze z synem do nefrologa. nhwE. Gdy spokój zostaje zmącony Przypomnijmy sobie: spokój i wewnętrzne skupienie to pojęcia pozwalające najlepiej opisać zasadnicze nastawienie, które powinno być „nośnikiem” dla wszystkiego tego, co – od zewnątrz – możemy uczynić dla wspomożenia procesu dojrzewania zmysłu życia, czyli naszych starań dotyczących pożywienia, pielęgnacji ciała, troski o zapewnienie rytmu, snu oraz ciepła. Bez tego nastawienia same zabiegi zewnętrzne są – jak to kiedyś radykalnie określiłem – czymś pustym i jałowym. I nikogo nie muszę przekonywać o tym, że my wszyscy, ludzie współcześni, oddaliliśmy się od takich cech, jak spokój i wewnętrzne skupienie. Wiemy to z własnego doświadczenia. Ja też to wiem, jako ojciec dwóch córek. I właściwie trudno się dziwić, że zaburzenia w zachowaniu u dzieci, których powodem są nieprawidłowości w rozwoju zmysłu życia, należą dziś do największych problemów, z którymi spotykają się rodzice, nauczyciele, pediatrzy i terapeuci. Jakie to są problemy? Odporność na zmiany Jak wspominaliśmy, zmysł życia zapewnia poczucie zakotwiczenia w sobie, bezpieczeństwa i trwałości bytu. Dzięki niemu dziecko doświadcza siebie jako istoty, która przebywa w ciele i jest wyposażona w siły duszy. Zmysł życia przekazuje podstawowe doznanie bycia całością. Wspomniane już „przeniknięcie zadowoleniem” jest stanem, na który zmysł życia ukierunkowuje się, oraz jego celem. Gdy z biegiem lat rośnie pewność orientacji na ten cel, podnosi się jednocześnie próg tolerancji wobec zmian, które sprawiają, że to oczekiwanie się nie spełnia. Mówiąc prościej i bardziej obrazowo: zdrowy i dobrze rozwinięty zmysł życia potrafi rozróżniać podrażnienia nieznaczne od wielkich. Gdy donosi on, że na przykład boli brzuch, wówczas wcale jeszcze nie znaczy, że pierwotne postrzeżenie „czucia się wewnętrznie całością” ulega zmąceniu. Dlatego też, gdy negatywne sygnały cielesne nie są zbyt silne, potrafimy mimo ich istnienia zachować generalne poczucie stania we własnym wnętrzu na pewnym gruncie. Pierwotne postrzeżenia zmysłu życia odznaczają się stosunkowo dużą „wytrzymałością” w porównaniu z jego wtórnymi postrzeżeniami (postrzeżenia drobnych dolegliwości). Czytaj też: Jak rozwijać pamięć dziecka? Dziecko drażliwe i niespokojne Inaczej jest u dzieci z zaburzeniami zmysłu życia. Każda niewielka dolegliwość wstrząsa w pewnym sensie podstawami bytu. Wsłuchiwanie się we własne ciało wywołuje uczucia niepokoju i rozdrażnienia, złe samopoczucie. Przeżycie „przenikającego na wskroś zadowolenia”, o którym mówi Steiner, jest u takich dzieci przeżyciem bardzo rzadkim i pojawia się ono z reguły tylko wtedy, kiedy dzieci są tak wyczerpane, że już nie potrafią zwalczyć zmęczenia. Przeciwnie, owa walka ze zmęczeniem, czy też w ogóle niedopuszczanie i unikanie jakiegokolwiek stanu spokoju, jest w ciągu dnia głównym „zajęciem” tych dzieci, jako że w stanie spokoju świadomość kieruje się ku własnemu ciału. Postrzeżenia zmysłu życia wysuwają się wówczas na pierwszy plan, a gdy doznania, które się wtedy pojawiają, są nieprzyjemne, dzieci zaczynają się wiercić, biegać, bezustannie mówić, wydawać różne odgłosy, nieustannie miętosić coś w palcach, obgryzać paznokcie, stroić miny i tak dalej, i tak dalej. Takie dzieci przebywają chętnie w otoczeniu, w którym panuje hałas i pośpiech, ponieważ odwraca to ich uwagę od siebie. A gdy powraca spokój, same otaczają się nieustającym pośpiechem i hałasem. U takich dzieci często pojawiają się tiki nerwowe, na przykład notoryczne pokasływanie czy chrząkanie, mruganie oczami, gwałtowne kiwanie głową, kurczowe powstrzymywanie oddechu i temu podobne. Wszystko wypływa z tego, że dzieci muszą wciąż coś robić, aby nie czuć siebie. Oczywiście z łatwością nałogowców ulegają one ssącej i wyrywającej człowieka z własnego wnętrza sile telewizji i zdobywają za pomocą wszystkich dozwolonych oraz niedozwolonych środków słodycze, aby przynajmniej na krótko osiągnąć stan harmonii ciała oraz duszy, której im bez tych zabiegów brakuje. Rodzice są często zaniepokojeni, bo takie dzieci już bardzo wcześnie i przy każdej nadarzającej się okazji „onanizują się” (przy czym należy zauważyć, że wbrew różnym opiniom takie onanizowanie nie jest na ogół związane z fantazjami seksualnymi). Takie dzieci są niezręczne, nie potrafią zachować porządku, bez przerwy uderzają się o coś i ranią. Ruchy ich kończyn mają często charakter agresywny, a jednocześnie dzieci postrzegają zadziwiająco niewiele z tego, co wyczynia ich własne niespokojne ciało. Oto przychodzi do domu taki mały dzikus, na kolanach ma krwawiące rany, ale wcale tego nie zauważa. Inny z kolei biegał w sandałach po śniegu, ma stopy zupełnie zsiniałe z zimna, ale wydaje się, że wcale mu to nie przeszkadza. Zaniedbywanie własnego ciała oraz wszystkiego, co dotyczy troski o wygląd zewnętrzny, jest czymś charakterystycznym. Można by wręcz mówić o pewnej wyuczonej umiejętności ignorowania, czy też „wyłączania” poczucia własnego ciała. Polecamy: Dziecko z ADHD - wakacyjny poradnik dla rodziców Fragment pochodzi z książki "O dzieciach lękliwych, smutnych i niespokojnych. Duchowe podstawy praktyki wychowawczej" Henninga Köhlera (Impuls, 2009). Publikacja za zgodą wydawcy. Jakie są przyczyny jąkania? Naukowcy mają rozmaite przypuszczenia, ale żadnej pewności. Wśród przyczyn jąkania wymienia się wady układu nerwowego, nieprawidłową pracę aparatu mowy i słuchu, a nawet zaburzenia oddychania. Dużą rolę w jąkaniu odgrywają też emocje. Jąkanie przyczyny Spis treściPrzyczyny jąkania: nieprawidłowe oddychaniePrzyczyny jąkania: problemy emocjonalneLeczenie jąkania Przyczyny jąkania do dziś są niewyjaśnione. Zazwyczaj jąkanie pojawia się w dzieciństwie. Badania wyraźnie pokazują, że dzieci, których bliscy krewni jąkają się, cierpią na tę dolegliwość trzy razy częściej. Zauważono również, że matki dzieci jąkających się mówią szybciej niż inne i zarzucają dzieci pytaniami i żądaniami. Jąka się więcej chłopców niż dziewczynek co z kolei wiąże się z faktem, że dziewczynki mają lepiej rozwinięte ciało modzelowate łączące prawą i lewą półkule mózgu. W badaniach obrazowych rezonansem magnetycznym mózgów osób jąkających się widać, że aktywność prawej półkuli jest większa niż lewej, tej odpowiedzialnej za mowę. Przyczyny jąkania: nieprawidłowe oddychanie Brak płynności mowy może być spowodowany różnymi zaburzeniami oddychania. U osób jąkających się neurolodzy obserwują niepełny wydech spowodowany zbyt szybkim następnym wdechem, oddychanie piersiowe przy ściśniętej przeponie i nieuruchamianiu brzusznych mięśni oddechowych, oddychanie asymetryczne, kiedy jedna część przepony pracuje w innym rytmie niż druga, zaciskanie strun głosowych, skurcze mięśni języka i podniebienia. Przyczyny jąkania: problemy emocjonalne Jąkanie po przeżyciu jakiegoś urazu psychicznego może wystąpić nie tylko w dzieciństwie, ale też w życiu dorosłym. Z jąkaniem związane są emocje: lęku, strachu, poczucia winy, strachu przed karą i wrogości. Jąkanie zdarza się częściej osobom z niską samooceną i małym poczuciem własnej wartości. Jest często powodem błędnego koła, bo pod wpływem jąkania i związanego z tym stresu komunikacyjnego samoocena obniża się jeszcze bardziej. Jąkanie bywa objawem nerwicy lub przyczynia się do jej pogłębiania. O neurologiczno-emocjonalnym podłożu jąkania może świadczyć też fakt, że często towarzyszą mu niekontrolowane ruchy: odwracanie i wysuwanie głowy, marszczenie czoła, napinanie szyi, drgania mięśni policzka, napinanie mięśni torsu, podnoszenie i marszczenie brwi, skurcze języka i podniebienia, a nawet kołysanie się i tupanie. Leczenie jąkania W przypadku dzieci terapia zaczyna się od rodziców. To ich trzeba nauczyć by mówili do dziecka wolniej, wyraźniej, nie zarzucali go poleceniami ani uwagami. Muszą też wykazać cierpliwość w słuchaniu dziecka, nawet jeśli nie mówi płynnie, bo zniecierpliwienie, krytykowanie lub karcenie tylko pogłębia zaburzenie. Ważne są ćwiczenia z logopedą, który pracuje nad wymowa, zwłaszcza trudnych wyrazów, bo u wielu osób jąkających się trudności w wypowiadaniu objawiają się przy konkretnych słowach. W terapii potrzebne są także wykonywane pod kierunkiem logopedy ćwiczenia aparatu głosu i gimnastyka mięśni oddechowych. Warto także zbadać działanie aparatu słuchu u dziecka, bo jego dysfunkcje mogą przyczyniać się do jąkania. W leczeniu jąkania stosuje się również psychoterapię. Ćwiczenia z logopedą i psychoterapia jest też dobrą metodą leczenia jąkania u dorosłych. Istnieją firmy, które organizują specjalne wyjazdowe turnusy terapeutyczne dla osób jąkających, zarówno dzieci jak i dorosłych. Obecnie coraz więcej kilkulatków cierpi z powodu nerwicy. Dzieci stają się bardziej nerwowe, często płaczą, zaczynają bać się wielu rzeczy oraz miewają problemy w kontaktach z rówieśnikami. Jakie są przyczyny i objawy nerwicy dziecięcej? W jaki sposób można ją leczyć? W dzisiejszych czasach dzieci mierzą się z różnymi problemami emocjonalnymi. Ma to związek przede wszystkim z tym, że obecnie mają one na głowie mnóstwo zajęć i tak samo, jak ludzie dorośli, żyją w ciągłym pośpiechu. W szkole spędzają wiele godzin, a po zajęciach szkolnych wracają do domu i muszą zacząć odrabiać lekcje, po których czekają na nie zajęcia dodatkowe. Na wszystko brakuje czasu, a rodzice, którzy chcą wszędzie zdążyć, zaczynają się denerwować - nie trudno wtedy o złość wyrażoną krzykiem. Nie jest to jednak jedyny czynnik sprzyjający rozwojowi nerwicy u dziecka. Nerwica u dzieci: przyczyny Zaburzenia nerwicowe u dzieci mają podłoże wieloczynnikowe – mogą być związane z nagłą zmianą środowiska, brakiem wsparcia ze strony dorosłych bądź powodowane przeżyciem traumatycznych wydarzeń. Jakie są najczęstsze przyczyny nerwicy dziecięcej? lęk przed niespełnieniem wymagań – dzieci mogą cierpieć z powodu nerwicy na skutek zbyt dużej ilości obowiązków, które spoczywają na ich barkach. Obawiają się, że nie dadzą sobie rady, aby wszystkiemu sprostać: zajęciom lekcyjnym, dodatkowym czy też obowiązkom domowym. Boją się, że jeśli im się to nie uda, to rodzice będą z nich niezadowoleni lub będą na nie krzyczeć. nagła zmiana środowiska – do rozwoju nerwicy dziecięcej może także dojść poprzez zmianę szkoły czy przedszkola. Dzieci czują się obco w nowym środowisku, boją się tego, że nie zostaną zaakceptowane przez rówieśników oraz nauczycieli. brak wsparcia ze strony najbliższej rodziny – jeśli maluch w szkole nie radzi sobie za dobrze i nie otrzymuje stosownej pomocy ze strony rodziców, prędzej czy później u takiego dziecka może dojść do rozwoju nerwicy. traumatyczne doświadczenia – nerwica dziecięca może rozwinąć się na skutek śmierci bliskiej mu osoby; czasami także śmierć ulubionego zwierzęcia może zacząć dawać jej objawy. nasilone błędy wychowawcze – zarówno nadmierna opiekuńczość, jak i ciągłe krytykowanie dziecka mogą doprowadzić do tego, że stanie się ono nadmiernie nerwowe. Nerwica dziecięca: objawy Bardzo często u dzieci cierpiących z powodu nerwicy pojawia się ból brzucha. Obecny jest on zwykle w stresującej sytuacji bądź ją poprzedza – dziecko czeka i wie, że za chwilę się w niej znajdzie. Zdarza się też, że na skutek sytuacji stresowej dziecko odczuwa „ściskanie” w brzuchu oraz zaczyna bardzo szybko oddychać, co może z kolei doprowadzić do hiperwentylacji. Kolejnym z częstych objawów nerwicy u kilkulatków jest szybka czynność serca, nazywana przez starsze dzieci kołataniem. Wśród objawów występują także zmiany w zachowaniu: dziecko unika towarzystwa, często płacze lub jest nerwowe. Ponadto dzieci z nerwicą skarżą się na bóle głowy oraz problemy z zasypianiem. Ich sen bywa bardzo niespokojny. Polecane dla Ciebie syrop, sen, stres zł tabletka, bezsenność, niepokój, stres, drażliwość zł żelki, niedobór witamin zł zestaw, żelki, niedobór witamin zł Jakie rodzaje nerwicy spotyka się u dzieci? Zdarza się, że u dzieci pojawiają się uogólnione zaburzenia lękowe. Kilkulatki boją się prawie wszystkiego przez cały czas. Taki lęk może dotyczyć zarówno wyjścia do szkoły, jak i pójścia z koleżanką do kina czy też udziału w konkursie. Czasami ten lęk jest tak silnie wyrażony, że mówi się wówczas o napadzie paniki – dziecko nie jest wtedy w stanie normalnie myśleć ani funkcjonować, zaczyna bardzo szybko oddychać, a czynność jego serca znacznie przyspiesza. Jednym z rodzajów nerwicy u dzieci jest także fobia społeczna. Na czym ona polega? Fobia społeczna sprawia, że dziecko boi się kontaktów ze swoimi rówieśnikami – nie chce chodzić do szkoły oraz spotykać się z innymi dziećmi po szkolnych zajęciach. Ma również problem z nawiązywaniem kontaktów z ludźmi, a nawet z kupieniem czegoś w sklepie. Inną formą dziecięcej nerwicy może być tzw. lęk separacyjny. Dziecko boi się pozostać gdziekolwiek samo bez swojego rodzica. Nie wyobraża sobie, aby móc spędzić noc poza domem, co stanowi poważny problem w przypadku wycieczek szkolnych oraz wyjazdów na kolonie czy ferie. Zdarza się także, że dzieci cierpią z powodu nerwicy natręctw, czyli inaczej zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych. Dziecko z nerwicą natręctw wielokrotnie powtarza jakąś czynność, np. przed zjedzeniem obiadu kilkanaście razy myje ręce, a kładąc się spać niejednokrotnie upewnia się, że na pewno ma dobrze ułożoną poduszkę. Leczenie nerwicy u dzieci – jak ją pokonać? Co robić, gdy dziecko ma nerwicę? Leczenie jej jest procesem długotrwałym i wymaga dużej cierpliwości zarówno ze strony rodzica, jak i terapeuty. Najważniejszą rolę odgrywają spotkania z psychologiem lub psychiatrą. Specjalista najpierw musi znaleźć przyczynę, która doprowadziła do tak poważnego problemu. Często zachodzi potrzeba wspólnej terapii dziecka razem z rodzicami, jeśli podłożem nerwicy dziecięcej są kłopoty rodzinne lub też błędy wychowawcze popełniane przez rodziców. W leczeniu nerwicy u dzieci wykorzystuje się też treningi umiejętności społecznych oraz ćwiczenia relaksacyjne. Twoje sugestie Dokładamy wszelkich starań, aby podane zdjęcie i opis oferowanych produktów były aktualne, w pełni prawidłowe oraz kompletne. Jeśli widzisz błąd, poinformuj nas o tym. Zgłoś uwagi Polecane artykuły Guzy, stłuczenia i siniaki – co na nie stosować? Guzy, stłuczenia, siniaki i obrzęki – jakie środki warto mieć pod ręką, aby urazy goiły się szybciej? Podpowiadamy. Makrogole – czym są? Działanie przeczyszczające, zastosowanie, przeciwwskazania Makrogole to dobrze tolerowane i bezpieczne w stosowaniu preparaty, które wykorzystuje się w przypadku zaparć zarówno tych długotrwałych, jak i sporadycznych. Powodują zwiększenie objętości płynów w świetle jelit oraz wywołują działanie przeczyszczające. Czy kobiety w ciąży i dzieci mogą stosować makrogole, jakie są skutki uboczne zażywania tych leków, a także jak długo może być prowadzona terapia z wykorzystaniem PEG? Oparzenie meduzy – co robić? Wakacyjna kąpiel dla niektórych może skończyć się przykrym i dość bolesnym doświadczeniem za sprawą parzących, galaretowatych parasolek, swobodnie pływających w toni wodnej, czyli meduz. Do obrony oraz chwytania pokarmu używają parzydełek, zawierających jad, którego siła działania jest zróżnicowana w zależności od rodzaju meduzy. Po czym można rozpoznać, że oparzyła nas meduza? Dowiedz się, co zrobić po oparzeniu meduzą, zwłaszcza jeśli planujesz zagraniczne wakacje nad wodą. DEET – co to jest, dlaczego odstrasza komary i kleszcze? Bezpieczeństwo sprayu na owady DEET jest repelentem otrzymanym syntetycznie. Działanie tego preparatu polega na zaburzaniu węchu owadów, które nie są w stanie odebrać i zakodować zapachu kwasu mlekowego, będącego składnikiem potu potencjalnego żywiciela. Jak poprawnie stosować DEET, czy dzieci i kobiety w ciąży mogą bezpiecznie z niego korzystać i czy DEET na komary może być szkodliwy dla zdrowia? Zastrzyki z kwasu hialuronowego – czym są iniekcje dostawowe i kiedy należy je stosować? W niechirurgicznym leczeniu artrozy i chorób chrząstki stawowej stosowana jest dostawowa suplementacja kwasu hialuronowego (HA), czyli wiskosuplementacja. Zazwyczaj iniekcje dostawowe dotyczą stawów kolanowego oraz biodrowego. W aptekach oraz przychodniach dostępne są liczne preparaty do wiskosuplementacji kwasem hialuronowym. Produkty te różnią się usieciowaniem oraz masą cząsteczkową HA. Który preparat wybrać, jaka jest różnica między zastrzykami z kwasem hialuronowym a preparatami zawierającymi kolagen? Jak złagodzić ból pleców? Domowe sposoby i leki apteczne Ból pleców może dotyczyć każdego odcinka kręgosłupa, jednak zazwyczaj występuje ból krzyża, który pojawia się w odcinku lędźwiowo-krzyżowym. Zakłada się, że w populacji do 40 roku życia ponad 70% osób cierpiało na ból krzyża, natomiast drugiego najczęściej występującego bólu pleców – w odcinku szyjnym doświadczyła minimum połowa populacji. Jak poradzić sobie z bólem pleców, jakie leki wybrać i które z domowych sposobów mogą uśmierzyć ból? Co na alergię? Skuteczne leki i domowe sposoby na alergię Alergia może dotyczyć niemowlaka, dziecka i osoby dorosłej. Niestety problem ten doskwiera coraz większej ilości osób na całym świecie. Lekceważenie objawów alergii może doprowadzić do groźnych komplikacji, takich jak np. przewlekła obturacyjna choroba płuc. Wsparcie w leczeniu alergii mogą stanowić metody naturalne oraz wypracowanie schematu zachowań ograniczających kontakt z alergenami. Dostępne są również leki i preparaty na alergię, które można kupić w aptece także bez recepty. Stosowane właściwie, czyli konsekwentnie i zgodnie z zaleceniami, mogą pomóc zwalczyć dokuczliwe objawy alergii. Apteczne testy do wykrywania zakażenia Helicobacter pylori z kału i krwi Zakażenie Helicobacter pylori jest często diagnozowaną infekcją przewodu pokarmowego, która jednak w niewielkim procencie przypadków daje objawy, takie jak ból nadbrzusza, nudności czy wymioty. Diagnozę stawia się najczęściej na podstawie wyniku testu ureazowego, dla którego alternatywą od pewnego czasu są domowe testy na obecność zakażenia h. pylori z krwi lub kału. Czy są one wiarygodne, jak je przeprowadzić i jak interpretować ich wynik? Mogą mieć przeróżne postaci i różne natężenie oraz występować w różnych sytuacjach, jednak łączy je jedno – zawsze wywołują u rodziców spory niepokój. Jednak tiki nerwowe u dzieci, bo o nich mowa, są dość często spotykanym problemem i wcale nie muszą oznaczać poważnych kłopotów ze zdrowiem. Dowiedz się, jak dokładnie mogą wyglądać tiki nerwowe, dlaczego występują i jak można sobie z nimi nerwowe u dzieci – objawyTiki nerwowe to niekontrolowane ruchy albo odgłosy, które wykonywane są bez celu i nad którymi bardzo trudno jest zapanować. Tak naprawdę każdy z nas mniej więcej zdaje sobie sprawę, jak wyglądają – dziecko (lub dorosły) w różnych sytuacjach zaczyna mrugać powiekami czy chrząkać. Gwoli ścisłości dodajmy, że tiki nerwowe mogą dzielić się na ruchowe oraz nerwowe ruchowe, to np: przewracanie oczamimruganie powiekamipstrykanie palcamipotrząsanie głowąwzruszanie ramionamimarszczenie czołazaciskanie pięścinagłe ruchy rąkTiki nerwowe wokalne, to:pociąganie nosemchrząkanierzucanie konkretnym słowemnaśladowanie słów innych (niekontrolowane, nagłe)odkasływaniemlaskanieOczywiście poza wymienionymi, u danego dziecka może pojawić się zupełnie inny rodzaj tiku nerwowego – jak choćby powtarzanie brzydkiego słowa albo nerwowe występują najczęściej u dzieci, a pod względem płci – częściej u bardzo istotne, w wielu przypadkach tiki nerwowe są zjawiskiem przemijającym. Za taki uważa się tik nerwowy, który trwa minimum 4 tygodnie, ale mniej niż rok. Jeśli jednak dziecko „walczy” z problemem dłużej, niż 12 miesięcy, nazywa się je nerwowe u dzieci - przyczynyZanim udamy się do neurologa dziecięcego z podejrzeniem występowania tików nerwowych u dziecka należy upewnić się, czy rzeczywiście mamy do czynienia z takim właśnie problemem. Innymi słowy – jeśli dziecko mruga, odwiedźmy najpierw okulistę – takie zachowanie może wynikać z wady wzroku u dziecka. Gdy nasza pociecha ciągle pochrząkuje, może to być objaw alergii. Wówczas odpowiednie postępowanie lecznicze bardzo szybko wyeliminuje jednak, że rzeczywiście problemem nie jest nic innego, niż tiki nerwowe właśnie. Dlaczego u dziecka mogą pojawiać się tiki nerwowe?bez przyczynyNiestety, brak konkretnej przyczyny występowania tików nerwowych albo niemożność jej stwierdzenia dotyczy bardzo wielu przypadków dzieci z tą dolegliwością. Pocieszającym jest fakt, że tiki nerwowe powstające bez konkretnej przyczyny często są tymi podejrzewają, że tiki nerwowe mają podłoże genetyczne. Nie chodzi jednak o tik nerwowy konkretnego rodzaju, a raczej o skłonność do nich w ogóle. Jeżeli zatem mama ma jakiś tik nerwowy, to może on pojawić się także u jej dziecka (pod tą samą albo zupełnie inną postacią).schorzeniaCoraz częstsze pojawianie się tików nerwowych u dziecka może być objawem zespołu Tourette’a, czyli wrodzonego zaburzenia neurologicznego. Pierwsze objawy pojawiają się u dzieci w wieku przedszkolnym lub wczesnoszkolnym i są nimi właśnie tiki nerwowe. Choroba trwa do końca życia, a jej najbardziej rozpoznawalnym symptomem jest wiele tików wokalnych i poważnym schorzeniem, którego pierwszymi objawami są tiki nerwowe, jest pląsawica Hungtingtona. Należy jednak podkreślić, że jej objawy pojawiają się najczęściej między 35 a 40 rokiem życia, znacznie rzadziej – przed 20 rokiem. Dlatego w przypadku dzieci zdecydowanie nie warto martwić się na nerwowe u dziecka – leczenieGdy tylko zorientujemy się, że dziecko ma tiki nerwowe, należy udać się do neurologa dziecięcego. Najbardziej prawdopodobne jest to, iż usłyszymy uspokajające słowa typu: „To zdarza się u dzieci, prawdopodobnie przejdzie samoistnie”. Należy jednak odbyć taką wizytę, aby wykluczyć schorzenia neurologiczne. Ewentualne podejrzenia lekarz wysnuje po dokładnym wywiadzie oraz – jeśli zajdzie taka potrzeba, po odpowiednich choroby zostaną wykluczone, pozostaje nam skupić się na właściwym podejściu do tików nerwowych u dziecka. Oto kilka ważnych punktów:Na ile to możliwe, ignoruj tiki nerwowe pojawiające się u dziecka. Udaj, że ich nie widzisz i poproś o to samo resztę domowników. Z tikami nerwowymi u dzieci jest trochę jak z jąkaniem: pozostawione same sobie są tylko przejściową dolegliwością. Gdy jednak zaczniemy zwracać na nie uwagę, mogą przekształcić się w zaburzenie na tle widzisz, że ktoś dokucza dziecku lub samo ci o tym powie, podnieś je na duchu. Wyjaśnij, że jest to tylko etap i nie ma się czym przejmować. Okazuj mu wsparcie w każdej takiej kryzysowej nie reaguj krzykiem czy pouczaniem w sytuacji, gdy dziecko ma tik nerwowy. Doprowadzi to do powstania stresu i lęku, a to prosta droga do pogłębienia o obniżenie stresu w waszym życiu. Ustal plan dnia, a przez ten trudniejszy czas postaraj się okazywać dziecku więcej spokoju i to powinno wystarczyć, by po kilku miesiącach problem zaczął występować rzadziej, by w końcu zaniknąć.

jąkanie u dzieci na tle nerwowym